Portugal - het Dourodal

Zaterdagochtend om kwart voor 4 sloten we ons huis af voor een 3 weekse reis door het Dourodal in Portugal. We zijn via de voor ons standaard campings in Frankrijk, de campings in Varzy en Eymet naar het zuiden van Frankrijk gereden. Normaal zouden we via de Col de Somport naar Spanje over gestoken zijn, maar voor de afwisseling hebben we nou een overgang westelijker genomen, bij St Pied de Port. Dit bleek ook een erg mooie route te zijn. Tussen de bergen hingen laag hangende wolken en de lucht was dreigend. Het zag er mooi uit, al hoopten we wel dat we bij het opslaan van ons kampement het weer wel beter is. Aan de Spaanse kant van de grens werden we verwelkomd door de politie voorzien van mitrailleurs. Bij de kinderen maakte dit grote indruk en wij vroegen ons af waarvoor dit nodig was.

Bij Riezu kwamen we op een grote, drukke en dure camping. We kregen een plekje tussen de stacaravans. Maar omdat het al erg laat was en wij spoedig onze ogen hoopten te sluiten hebben we hier toch ons spulletje neergezet. De volgende ochtend weer vlug opgebroken met als doel om de volgende avond in Portugal te zijn.

Onderweg hebben we bij Tosantos koffie gedronken. Hier was een klein kapelletje wat deels in de rotsen was gebouwd.

Bij Miranda do Douro zijn we de grens overgestoken naar Portugal. Hier hadden we vanaf de stuwdam ons eerste zicht op de rivier die de komende weken onze route zal bepalen: de Douro.

Onze eerste blik op de Douro bij de grens met Spanje enPortugal

In Miranda de Douro zijn we even gestopt voor een spijlbusje die daar stond te pronken op het marktplein. Als echte VW busjes liefhebbers kun je dit toch niet voorbijrijden.

Twee vliegen in één klap: de Volkswagen Bus T1 in het mooie Portugal

In Mogadouro hebben we de camping opgezocht. Een grote nette camping met weinig mensen. We hadden vrij toegang tot het gemeentezwembad, dus nadat we ons plekje hadden gevonden eerst een frisse duik genomen. Mogadouro heeft een kasteelruïne en een kerkje. Ooit heeft hier een spoor langs gelopen, maar hier is weinig meer van terug te vinden. Ook het stationnetje was vergane glorie al vond je hier nog wel leuke details in terug van wat vroeger vast een mooi stationnetje geweest moet zijn.

Vergane glorie in Mogadouro

De omgeving was hier droog met kurkeiken, olijfbomen en kuddes schapen. Af en toe rijdt er nog een paard met wagen langs.

We hebben vervolgens de Douro weer opgezocht om onze tocht te vervolgen. Vanaf het uitkijkpunt Sapinha bij  Barca D'Alva had je een prachtig uitzicht over het Dourodal. 

We hebben hier gegeten en genoten van het uitzicht en de gieren die voor onze neus in het dal rond cirkelden. Terwijl wij zaten te eten kwam er met een rotgang een autootje langs die met gierende banden en al slippend door de bocht ging. Later zagen we het autootje weer, maar toen was er weinig meer van over....

Langs de Douro heeft ooit een spoor gelopen. Her en der herken je nog delen van de Dourolijn of staan nog oude stoomtreinen weg te rotten. 

Ook zie je de bruggen waar het spoor ooit de Douro heeft gekruist.

In Vila Flor kwamen we op een camping terecht. Een camping in een recreatiegebied. Raar dat er bij ons geen belletje is gaan rinkelen, de camping bleek een drama. Een drukke lawaaiige camping die stampvol stond met jeugd. Wel hadden we ook hier weer vrij toegang tot het gemeentelijk zwembad, waar we dankbaar gebruik van maakten.

Overal zien we dat ze grote wegen aan het aanleggen zijn. Dat gaat ten koste van de charme van de kleine wegen en de mooie natuur.

In Tua troffen we een klein stationnetje waar we onze lunch hebben opgegeten. Op dit stationnetje waren naast een aantal roestige stoomtreinen ook nog wat andere details te zien zoals een draaischijf en een waterpunt die herinnerden aan de tijd dat deze stoomtreinen nog reden. 

Het stationnetje in Tua

De oever van de Douro lijkt wel een lapjesdeken met alle velden met druiven en olijfbomengaarden. Het weer was trouwens erg wisselvallig, iets wat we niet gewend zijn van onze reizen naar Portugal. 

In Vila Real vonden we een camping waar we ons kampement opsloegen. Een grote camping, maar wel een rustige camping.

Op zaterdag rijdt er vanuit Pesa da Regua nog een stoomtreintje naar Pinhao. Het stationnetje van Pinhao is een van de mooiste stationnetjes van Portugal. 

Estação Pinhaõ

De gevels zijn versierd met 25 azulejos (tegelwerken), die het werk op de wijngaarden en het landschap van de Douro laten zien.

In Favões hebben we een rondje door het dorp gelopen. Dankzij de geocaches kregen we een route via de mooie plekjes van dit dorpje.

Appeltjes van Oranje

In Medas was een camping. Een mega grote camping met nog precies 1 plekje voor ons. De mensen na ons werden weg gestuurd omdat de camping vol was. We kregen een plekje aan het water op een driesprong van de Douro. Zo op de foto leek het een alleraardigst plekje. In het echt was het een zeer rumoerige plek en vanwege de opening van het water ook erg tochtig.

Prachtig uitzicht vanaf onze plek op de camping in Medas

De volgende ochtend, na een duik in het zwembad onze reis weer vervolgt. De volgende camping was in Caldes das Taipas. Een nette, wel grote camping. Ook bij deze camping zat weer vrij toegang tot het gemeentelijk zwembad waar we dankbaar gebruik van hebben gemaakt. Hier speelde zelfs livemuziek.

Caldas das Taipas lag in de buurt van Guimarães. Guimarães heeft een historisch centrum wat in 2001 door UNESCO tot cultureel werelderfgoed werd verklaard vanwege de historische monumenten uit de middeleeuwen. 

De Kerk Van Nossasenhora DA Consolacao

Het stadje heeft een prachtig kasteel uit de 10^e eeuw, diverse kerken waaronder de 15^e eeuwse  Sao Fransico kerk met daarbinnen de azulejos uit de 18^e eeuw over het leven van de beroemde H. Antonius. Ook zijn er vele paleizen en het plein Largo da Oliveira met daaraan het voormalig klooster Nossa Senhora da Oliveira.

Klooster Nossa Senhora da Oliveira

Na ons bezoek aan deze stad hebben we in de omgeving nog wat rond gereden. We reden op een gegeven moment in het bos in een onbewoond gebied toen er een blushelicopter over ons heen vloog. Dat gaf een beangstigend gevoel, want tussen de hoge eucalyptusbomen konden wij niet zien of de brand dichtbij of ver weg was en welke kant wij op moesten wanneer het wel mis was.

De volgende ochtend stonden we vroeg op. Vandaag stond bedevaartsoord Bom Jesus bij Braga op de planning. En omdat dit een zeer toeristische attractie is werd ons aangeraden om er op tijd heen te gaan.

De Bom Jesus is een enorme kathedraal in voornamelijk neoklassieke stijl met Italiaanse invloeden.

Bom Jesus do Monto kerk

Er zijn verschillende manieren om boven te komen. De Heilige trap kan per voet (of zoals de echte pelgrims doen op de knieën) genomen worden. Deze trap bestaat uit 300 treden. Langs deze trappen worden in een aantal kapelletjes het leiden van Jezus uitgebeeld aan de hand van levensgrote terracotta beelden met boven aan de kerk met het enorme Jezusbeeld.

Vanaf de kerk loopt de trap van de vijf zintuigen met de 5 bronnen die het zicht, het gehoor, de reuk, de smaak en het gevoel uitbeelden. Daarna komt de trap van de 3 deugden met bronnen en figuren die geloof, hoop en liefde uitbeelden.In de kapellen waar je langs komt worden de belangrijkste scènes uit het oude testament uitgebeeld.

De trappen van de 5 zintuigen en van de 3 deugden

Je kunt in plaats van met de voet of auto ook met de kabelbaan omhoog. Dit is een waterkabelbaan waarbij door het vullen van een tank met water als contragewicht de cabine omhoog gehesen wordt. Dit is de oudste waterkabelbaan van Europa.

Na het bewonderen van dit alles zijn we doorgereden naar de kust om daar nog even te dobberen in de hoge golven van de Atlantische Oceaan.

Op de terugweg naar de camping was het hele dal verdwenen in de rook. We zagen meerdere rookhaarden wat duidde op meerdere bosbranden.

Hier en daar een bosbrand

Na een aantal dagen hebben we onze spullen weer op gepakt en zijn we naar het Geres gebergte afgerist. We kwamen door een mooi groen gebied van Portugal met grote rots partijen.
De camping die we in dit gebied op het oog hadden bleek alleen geschikt voor tenten. We mochten wel voor op de parkeerplaats staan, maar daar hebben we voor bedankt. We hadden onderweg een campingboekje gekocht van de campings in Portugal en die kwam ons nu mooi van pas. Zo kwamen we terecht op een camping in Montalegre. Een prima uitvalsbasis om toch het Geres gebied te kunnen bezoeken. De volgende ochtend werden wakker met bewolkt weer. De bergtoppen aan de andere kant van het meer waren verdwenen. Ook was het winderig geworden.

Als eerste deze dag zijn we naar Pitões das Junias gereden. Dit is een van de hoogst gelegen dorpen van Portugal. Thuis had ik gezien dat hier een oud klooster moest zijn en een waterval. 

Het klooster van Pitões das Junias

Het weer klaarde al vlot op en het werd al spoedig weer warm. Het klooster bleek een ruïne te zijn, alleen het kapelletje en de begraafplaats leken nog gebruikt te worden. Daarna zijn we nog even doorlopen en kregen we zicht op de waterval. Deze was voor het droge Portugal wel een van formaat.

Vervolgens zijn we doorgereden naar Tourem, een oud stadje wat ligt tegen de Spaanse grens. Leuk om door te lopen. 

De tijd in Tourem

Hier was nog een gemeenschappelijke oven te bezichtigen. De omgeving hier was dor en droog.

Via Spanje zijn we weer terug gereden naar de camping. De volgende dag stond het Geresgebergte op ons programma. Dit nationale natuurpark is de oudste van Portugal. Het park heeft een gevarieerd landschap. Op de hellingen groeien bossen maar er zijn ook ommuurde akkers. Op de hoogvlaktes liggen bergweides en uitgestrekte heidevelden met grillige rotsformaties. Er leidden diverse wandelroutes door dit park.

Via Spanje zijn we eerst naar Lindoso gereden. Lindoso is een dorpje op de grens van Spanje en Portugal en heeft door de tijden heen een belangrijke rol gespeeld bij de verdediging van Portugal. 

Soms was het in Spaanse handen en soms in Portugese handen. Lindoso heeft een kasteel wat al in de 13 eeuw genoemd wordt in documenten die zijn gevonden. Aan de zijkant van het kasteel bevindt zich een verscheidenheid aan granieten graanschuren waar vroeger het graan van de gemeenschap werd opgeslagen.

De vele gemeenschappelijke graanopslag

De siesta hebben we door gebracht bij een beekje dat even van de weg af lag. Een heerlijk plekje bij een watermolen en een bruggetje waar de kinderen in het water konden spelen en ik tijd had om mijn reisverslag even bij te werken.

Bij Portela do Homen zijn we het natuurgebied van Geres weer in gereden. Dit bleek een weg te zijn waarvoor je moest betalen en waar je niet mocht stoppen vanwege de smalte van de weg. Wel jammer, want het was hier wel mooi. Aan het einde van deze weg lag een meer waar veelvuldig op gerecreëerd werd.

Het eind van onze reis langs de Douro naderde alweer. Vanwege de dure campingprijzen en de Spaanse mentaliteit wouden wij zo snel mogelijk Spanje door. 
Op de grens van Spanje en Portugal in Rio de Onor hebben we een camping gevonden. Het leek of de tijd hier stil was blijven staan.

Rio de Onor

 ‘s avonds kwam een oud boertje met een piepende ossenkar vol hooi terug van het land, oude vrouwtjes in zwarte kleren liepen door het dorpje en wanneer je bij de huizen achter keek zag je lange tafels waar de familie aan zat te eten. 

De sfeer was gemoedelijk en het geheel straalde rust uit. Jammer dat we niet meer wat meer tijd hebben om hier een dag over te staan en te genieten van deze rust. 

Alsof de tijd hier heeft stilgestaan

De grens van Spanje en Portugal loopt dwars door het dorpje heen. In Portugal heet het dorpje Rio de Onor, de Spaanse kant heet Rihonor de Castilla.

Van hieruit lukte het ons om in één dag door Spanje heen te komen en zo stonden we de volgende avond in Orthez (Frankrijk) op de camping. 

Een verstekeling